4 Φεβρουαρίου - Παγκόσμια Ημέρα Κατά του Καρκίνου - 15 Φεβρουαρίου - Παγκόσμια Ημέρα κατά του Παιδικού Καρκίνου

Γειά σας κόριτσια! 

Αυτό είναι ένα διαφορετικό post προς τιμή αυτών που αγωνίζονται καθημερινά ενάντια σε αυτή τη δύσκολη ασθένεια.

Ας είναι πάντα οι προσευχές μας κοντά τους για να έχουν δύναμη και να νικούν..

"Και είναι σε αυτή την τρυφερή ηλικία, την παιδική, που ο κόσμος φαντάζει όμορφος, πολύχρωμος, γεμάτος αγάπη και απέραντος… γεμάτος δυνατότητες, όνειρα και εμείς έτοιμοι για αυτόν…

Και τότε ήρθε ο καρκίνος.

Ήρθε δυνατός και απειλητικός, γκρεμίζοντας τα πάντα στο πέρασμά του… την αθωότητα, τα χρώματα, την ομορφιά αυτού του κόσμου, την δύναμη που νόμιζες ότι είχες, τα όνειρα…

Ναι, ήρθε σαν τυφώνας, σαρωτικός.. Και σαν δράκος σκοτεινός καίγοντας συθέμελα τα πάντα μέσα σου…

Και ο πόνος γίνεται αφόρητος.

Ήταν τότε που άλλαξε ξαφνικά ο κόσμος ή απλά εγώ; Γιατί ξαφνικά τίποτα δεν είχε χρώμα, τίποτα δεν ήταν όμορφο, ο κόσμος δεν ήταν απέραντος αλλά μικρός, ασφυκτικά μικρός, και έκλεινε όσο πήγαινε και πιο πολύ. Τα όνειρα; Πού πήγαν ξαφνικά τόσα όνειρα;  Τα πήρε και αυτά…

Ένα μαύρο κενό κάτω από τα πόδια που σε βυθίζει στην άβυσσο.. Και πέφτεις… πέφτεις… πέφτεις… και δεν μπορείς να πιαστείς από πουθενά, ο τυφώνας που έχει ξεσπάσει σε ρίχνει όλο και πιο βαθιά και το φως απομακρύνεται…

Τότε ορκίζομαι Θεέ μου πως η δική σου φωνή με ξύπνησε από αυτό τον εφιάλτη.. Είδα το φως σου να με κατακλύζει… Και Παναγιά μου πως χωρίς το δικό σου χέρι για να πιαστώ θα είχα ήδη βυθιστεί…

Αμέσως σταμάτησε η πτώση. Έχω όμως ήδη πέσει πολύ βαθιά. Η ανάβαση φαίνεται αδύνατη, δεν υπάρχει μέρος να πιαστώ από κάπου και η κορυφή είναι πολύ ψηλά για να την φτάσω..Ίσα που φτάνει το φως εδώ κάτω.  

Χρειάζομαι χρόνο. Πολύ χρόνο. Και δύναμη να σκαρφαλώσω. Όμως πονάω, πονάω πολύ, το ένα μου πόδι δεν υπακούει και τα πνευμόνια μου δεν μου δίνουν αρκετό οξυγόνο. Θέλω όμως να ανέβω, δεν μου αρέσει εδώ κάτω. Η μαμά μου είναι εκεί ψηλά, θέλω να φτάσω στην αγκαλιά της.

Αρχίζει η θεραπεία.

Νιώθω τις φλέβες μου να καίγονται. Το οξυγόνο μου λίγο. Ο πόνος αφόρητος. Καμία ανάβαση.

-Θεέ μου γιατί άφησες αυτό το κακό να έρθει. Γιατί δεν παίρνεις τον πόνο; Ή εμένα; Γιατί με αφήνεις να ζω έτσι; ΖΩ; Κοίτα πόσο μικρή είμαι, πως θα τα βγάλω πέρα; Δεν μου αρέσει πια ο κόσμος, πάρε με κοντά σου.

 -Πολέμησε.

-Μα πως; Ένα μικρό παιδί είμαι, δεν ξέρω από πολέμους.

-Με αγάπη.

-Με αγάπη; Μα την μισώ αυτή την ασθένεια με όλη μου την καρδιά. Μου στέρησε τα πάντα.  Κοίτα με. Είμαι στο κρεβάτι, δεν μπορώ να σηκωθώ, δεν μπορώ να φάω, δεν έχω δύναμη καθόλου, δεν έχω ούτε μαλλιά… μόνο ορούς…

-Αγωνίσου με προσευχή. Πάλεψε.

-Περίμενε..Μη φεύγεις. Πονάω πολύ, δεν έχω κουράγιο..

- Θα είμαι δίπλα σου.

Η ανάβαση δύσκολη, χρονοβόρα και σκληρή. Κάποιες φορές έπεφτα πάλι αλλά ήσουν εκεί Παναγιά μου και με κρατούσες. Σε ευχαριστώ.

Τώρα που επιτέλους ανέβηκα, θέλω Θεέ μου να σε ευχαριστήσω ξανά, πολύ. Για την κάθε ανάσα που μου έδωσες, γιατί τώρα που ανέβηκα βρήκα πάλι τον όμορφο κόσμο που είχα. Τους κοντινούς μου ανθρώπους, τα χρώματα, τα όνειρα, την αγάπη.

Όχι δεν είμαι πια ξέγνοιαστη. Έζησα σε πόλεμο, δεν είμαι πια αθώα.

Πέρασαν τα χρόνια. Τώρα είμαι ακόμα εδώ. Δυνατή.

Τώρα είμαι μαχήτρια. Και οι μαχητές επαγρυπνούν.  

Για την ζωή."